Alleen opvoeden
Je kunt soms het gevoel hebben overal alleen voor te staan. Ook de opvoeding komt misschien grotendeels op jou neer. Dat kan zijn omdat je partner niet in staat is om een grotere rol in de opvoeding op zich te nemen. Het kan ook zijn dat je veel uit jezelf oppakt omdat je je partner er niet teveel mee wilt belasten.
Ook kunnen gesprekken hierover met je partner lastig zijn. Bij je partner kan dit schuldgevoelens oproepen, omdat hij of zij niet meer taken op zich kan nemen. Maar ook emoties als woede of verdriet, omdat hij of zij geconfronteerd wordt met de eigen beperkingen als ouder. Dat kan ervoor zorgen dat je gesprekken hierover uit de weg gaat, wat het gevoel kan versterken er alleen voor te staan.
“Bij mijn man is de diagnose Asperger gesteld. Dat is een vorm van autisme. Ik ervaar weinig steun van mijn man in de opvoeding van onze twee kinderen. Ik heb me daar vaak boos en verdrietig over gevoeld. Nu weet ik dat het onmacht van hem is. Maar het blijft moeilijk.” (Cas, 39 jaar)
“Ik ben drie jaar geleden gescheiden. Mijn kinderen wonen bij mij en ze gaan één keer in de twee weken een weekend naar hun moeder. Zij heeft borderline. Doordat we samen kinderen hebben, ben ik nog steeds veel bij haar problemen betrokken. Die leggen dus nog steeds een grote druk op mijn leven. En het is best pittig om de opvoeding vrijwel alleen te moeten doen.” (Deniz, 34 jaar)